Δήλωση της Αριστερής Καμπάνιας Lexit για την ψήφο εξόδου του ΗΒ από την ΕΕ

Η ψήφος για την έξοδο του ΗΒ από την ΕΕ εκφράζει πάνω από όλα την απόρριψη ολόκληρου του πολιτικού κατεστημένου από εκατομμύρια ανθρώπους της εργατικής τάξης που έχουν υποφέρει από τη λιτότητα για δεκαετίες.

Κάθε θεσμός του Βρετανικού κατεστημένου υποστήριξε την παραμονή. Το κόμμα των Συντηρητικών, παρόλους τους ισχυρισμούς για ενότητα, βρίσκεται σε εμφύλιο πόλεμο. Είναι ένα μεγάλο σοκ για τον Cameron ενώ ο Osborne ανήκει ήδη στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Αυτό θα μπορούσε να ήταν μία μεγάλη επιτυχία των Εργατικών αν είχαν πρωτοστατήσει σε αυτή την εξέγερση της εργατικής τάξης αλλά η δεξιά τάση τους, ανάγκασε τον Corbyn να εγκαταλείψει την θέση του ενάντια στην ΕΕ.

Αυτή η κατάσταση δίνει την ευκαιρία στη Δεξιά να οικειοποιηθεί τη νίκη της εξόδου, ωστόσο η πραγματικότητα διαφέρει. Πάνω από 17 εκατομμύρια άνθρωποι ψήφισαν έξοδο από την ΕΕ, αλλά μόνο 3,8 εκατομμύρια ψήφισαν το εθνικιστικό και ρατσιστικό UKIP στις προηγούμενες εκλογές. Έτσι επαφίεται στην Αριστερά να πρωτοστατήσει στην πάλη ενάντια στους Τόρις και τη Δεξιά.

Αν δεν θέλουμε τους ρατσιστές να εκμεταλλευτούν το σημερινό αποτέλεσμα, τότε πρέπει να μην τους το επιτρέψουμε. Ένα σημαντικό κομμάτι των ψηφισάντων έξοδο στήριξε την αποδέσμευση από την ΕΕ για να εναντιωθεί στη λιτότητα και τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που είναι δομικό συστατικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης κι έχουν χειροτερέψει τις συνθήκες διαβίωσής τους. Δεν πρέπει να βιάζονται κάποιοι να χαρακτηρίσουν εκατομμύρια ανθρώπων σαν ομοϊδεάτες του Farage.

Πολλοί αριστεροί ψήφισαν την παραμονή για κατανοητούς λόγους σε ένα πολύ διχαστικό δημοψήφισμα. Είναι η ώρα να ενωθούμε στη βάση των πιο σημαντικών αιτημάτων τα οποία είναι έτοιμοι να στηρίξουν εκατομμύρια άνθρωποι της εργατικής τάξης.

Το μόνο πράγμα που μπορεί να κάνει η Αριστερά τώρα, είναι να συσπειρωθεί γύρω από το σημερινό αποτέλεσμα και να παλέψει κόντρα στους Τόρις.

Τέλος με την λιτότητα τώρα!

Ο Κάμερον πρέπει να παραιτηθεί!

Εκλογές τώρα!

Όχι στην Ευρώπη-Φρούριο – ισότητα για τους μετανάστες!

Lexit Statement on the Leave Vote

Lexit Statement on the Leave Vote

The Leave vote is above all else a rejection of the entire political establishment by millions of working class people who have been left to suffer austerity for decades with few defenders among the mainstream parties.

This is now a social crisis of the first order. Every institution of the British establishment backed Remain. The Tory party, despite professions of unity, is beginning an internal war. ‘It’s a hammer blow to Cameron’, reported the BBC this morning. Osborne is already talked of in the past tense.

This could have been a great Labour crusade if it had put itself at the head of this working class revolt but the Blairites forced Jeremy Corbyn to abandon his long held opposition to the EU.

This has left the right to claim a victory which is not in truth theirs. Nearly 17 million people voted Leave, but only 3.8 million voted UKIP at the last election. But it is up to the left to now put itself squarely at the centre of opposition to the Tories and the right.

If you don’t want the racists to be the face of today’s result, then don’t let them. There is a significant proportion of those who voted Leave that did so on the basis of opposing the austerity and the neoliberal order that has directly impacted their lives and is part and parcel of the EU. Don’t be so quick to paint millions of people with the same brush as Farage.

Many on the left voted Remain for understandable reasons in a very divisive referendum. It is now time to unite around the most elementary demands that millions of working people will readily support.

The ONLY thing the left can do now, is to rally around this result and take the fight to the Tories.

End austerity now!
Cameron must resign!
General election now!
No more ‘Fortress Europe’ – equality for migrant workers!

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΗΒ καλεί σε αριστερή έξοδο από την ΕΕ

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΗΝΩΜΕΝΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ καλεί σε αριστερή έξοδο από την ΕΕ

Στις 23 του Ιούνη οι πολίτες του ΗΒ καλούνται να ψηφίσουν για την παραμονή ή την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ). Το ερώτημα αυτό δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται μόνο αναφορικά με τις συγκεκριμένες συνθήκες που η εργατική τάξη και η νεολαία του ΗΒ αντιμετωπίζει, αλλά αφορά πρώτιστα την ίδια τη φύση της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως διεθνικός θεσμός ολοκλήρωσης του Ευρωπαϊκού κεφαλαίου.  Η ΕΕ έχει εγκαθιδρυθεί με στόχο την αύξηση του κέρδους και τη συνολική  υποστήριξη των συμφερόντων των μεγάλων οικονομικών σχηματισμών, μέσω τόσο της Ενοποιημένης Αγοράς αλλά και πτυχών πολιτικής ενοποίησης. Ιστορικά, έχει παίξει κομβικό ρόλο στην επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης της εργατικής τάξης, της νεολαίας και των ανέργων σε όλη την Ευρώπη τα τελευταία 40 χρόνια. Πρόσφατα και με αφορμή την οικονομική κρίση του 2008 αποκαλύπτει την πραγματικά αντιδραστική φύση της συνομολογώντας επαναλαμβανόμενα Μνημόνια τα οποία όχι μόνο επιτίθενται στις ζωές και τα δικαιώματα των εργαζομένων, αλλά παράλληλα στοχεύουν στην ολοκληρωτική διάλυση και πλήρη αναδιάρθρωση της οικονομικής και πολιτικής οργάνωσης ολόκληρων χωρών, με βάση τις επιταγές του Ευρωπαϊκού κεφαλαίου.

1. Οι δομικές μεταρρυθμίσεις και η επίθεση σε εργατικά και δημοκρατικά δικαιώματα που λαμβάνουν χώρα αυτή τη στιγμή στις χώρες της Ευρωπαϊκής περιφέρειας έχουν ήδη εφαρμοστεί στις χώρες του πυρήνα της ΕΕ με βάση τις επιταγές της Ένωσης και των θεσμών της. Οι μεταρρυθμίσεις αυτές δεν αποτελούν το επίκεντρο μόνο των ευρωπαϊκών πολιτικών, αλλά πρωτίστως των Συνθηκών της ως βασικά συστατικά της δομής της ΕΕ. Ακόμα και οι αλλαγές που εμφανίζονται ως θετικές για τους εργαζόμενους, εφαρμόζονται με τέτοιο τρόπο έτσι ώστε δίνουν τεράστια οφέλη στην άρχουσα τάξη και τα κατά τόπους αφεντικά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η ρύθμιση για τις 48 ώρες εργασίας ανά εβδομάδα, που συνοδεύτηκε από σημαντική μείωση μισθών και εγκαθίδρυση ελαστικών σχέσεων εργασίας όπως το part-time και τα συμβόλαια μηδενικών ωρών (zero-hour contracts). Παράλληλα, οι οικονομικές ντιρεκτίβες, η καταστροφή των παραγωγικών δομών με την απελευθέρωση του βιοτεχνικού και αγροτικού τομέα και οι μεταρρυθμίσεις στην εκπαίδευση με στόχο την πλήρη επιχειρηματικοποίηση του πανεπιστημίου, έχουν κοινή αφετηρία: την ίδια τη δομή, τους κανόνες και τις συνθήκες της ΕΕ.
2. Η ΕΕ επιτίθεται χωρίς σταματημό στα εργατικά και δημοκρατικά δικαιώματα. Η κατάσταση που διαμορφώθηκε με βάση τη συνθήκη της Λισαβόνας που καταργεί τα εργατικά δικαιώματα και προωθεί την πλήρη ελαστικοποίηση της εργασίας στο όνομα της αύξησης της ανταγωνιστικότητας, σε συνδυασμό με τις επιταγές για δημοσιονομική σταθερότητα, συγκρότησαν τους βασικούς πυλώνες της ΕΕ ήδη από το 2000. Παρόλ’ αυτά, σε πολλά ζητήματα παρατηρήθηκαν απαλλαγές. Για παράδειγμα, εθνικές κυβερνήσεις διαπραγματεύτηκαν την εξαίρεση τους από τη ρύθμιση των 48 ωρών, που σε κάθε περίπτωση δεν είναι ικανοποιητική, αφήνει τους εργαζόμενους απροστάτευτους από τις ασφυκτικές συνέπειες της ενοποιημένης αγοράς.
3. Ενώ ακόμα οι συνέπειες της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης είναι ορατές ακόμα και μετά την διάσωση των οικονομικών οργανισμών που την προκάλεσαν, συνεχίζουμε να πληρώνουμε την πτώση του ποσοστού κέρδους τους. Και αυτό δεν αφορά μόνο τις χώρες υπό καθεστώς μνημονίου. Η κρίση και οι συνέπειές της ακόμα πληρώνονται από τα φτωχά στρώματα, τους εργαζόμενους τους άνεργους και τη νεολαία. Αυτή είναι η «συλλογική» απάντηση στην κρίση από όλες τις κυβερνήσεις της ΕΕ. Σε αυτή την επίθεση, η Βρετανική κυβέρνηση έχει υπάρξει πρωτοπόρα. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, γίνεται ξεκάθαρο πως η ΕΕ πάντα αντιπροσώπευε αυτά τα ίδια συμφέροντα και οποιαδήποτε «προνόμια» προέκυψαν μόνο ως αποτέλεσμα «ευθυγράμμισης» των εθνικών πολιτικών.
4. Η ΕΕ έχει ξεκάθαρο αντι-μεταναστευτικό χαρακτήρα. Οι συνθήκες Δουβλίνο Ι,ΙΙ και ΙΙΙ χειροτέρεψαν κατά πολύ τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι πρόσφυγες που εισέρχονται στην Ευρώπη, εγκαταλείποντας τα κράτη τους που καταστράφηκαν από τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Την ίδια στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, η ΕΕ δολοφονεί πρόσφυγες που προσπαθούν να εισέλθουν στα εδάφη της διασχίζοντας τη Μεσόγειο. Η μετανάστευση, ωστόσο, δεν αφορά μόνο τους πρόσφυγες πολέμου. Ακολουθεί τις συνέπειες της ελεύθερης κίνησης του κεφαλαίου, των εμπορευμάτων και των υπηρεσιών. Οι εργαζόμενοι και οι οικογένειές τους δεν απολαμβάνουν τα ίδια προνόμια με την αγορά και το κεφάλαιο. Η ΕΕ ακολουθεί την αρχή της επιλεκτικής μετανάστευσης που οδηγεί σε βαθύτερη εκμετάλλευση των εργατών που τρέπονται σε φυγή από την ευρωπαϊκή περιφέρεια, την Ασία και την Αφρική με κατεύθυνση τον πυρήνα της ΕΕ. Η ενοποιημένη αγορά έχει καταστρέψει τις παραγωγικές δομές των περιφερειακών χωρών, δίνοντας την ευκαιρία στις μεγάλες πολυεθνικές να επεκταθούν σε αυτές τις χώρες ή να αναγκάσουν τους κατοίκους τους σε μετανάστευση. Η ΕΕ αποτελεί το μέσο για τα αφεντικά ώστε να αποκτήσουν πρόσβαση σε φθηνό εργατικό δυναμικό, προκειμένου να έχουν τη δυνατότητα να περικόψουν τους μισθούς και άρα να δυσχεράνουν και τις συνθήκες διαβίωσης των εργαζομένων. Η πολιτική διαπάλη για την ελεύθερη κίνηση των εργαζομένων και της νεολαίας χωρίς περιορισμό, αποτελεί αναγκαίο και οργανικό κομμάτι της πάλης ενάντια στον καπιταλισμό.
5. Η ΕΕ, σαν μια καπιταλιστική ολοκλήρωση, δρα προς όφελος του κεφαλαίου την ίδια ώρα που εκτελεί ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Η ΕΕ έχει εφαρμόσει πολιτικές αιώνιας λιτότητας και αυταρχικής καταστολής ενώ έχει προωθήσει κι εμβαθύνει τον ρατσισμό και τις διακρίσεις, με ταυτόχρονη έλλειψη δημοκρατικών λειτουργιών. Καταδικάζει διάφορες κοινωνικές ομάδες στην φτώχεια, καταστρέφοντας τον δημόσιο πλούτο. Η εργασία, το περιβάλλον και η δημοκρατία έχουν καταδικαστεί σε πλήρη καταστροφή. Μέσα στην ΕΕ δεν υπάρχει περιθώριο εφαρμογής πολιτικών που θα ωφελήσουν την εργατική τάξη, δεν υπάρχει πιθανότητα για προστασία στο περιβάλλον και παύση του πολέμου. Η ίδια η δομή της ΕΕ δεν επιτρέπει τέτοιες αποκλίσεις. Αντιθέτως, η ΕΕ και οι θεσμοί της προστατεύουν κι ενισχύουν την ανάδυση φασιστικών κινημάτων στην Ευρώπη με τη χρηματοδότηση τέτοιων μορφωμάτων την ίδια στιγμή που προωθούν την ποινικοποίηση και την απαγόρευση των κομμουνιστικών κομμάτων στο πρώην ανατολικό μπλοκ, ενώ στηρίζουν τη νεοναζιστική κυβέρνηση της Ουκρανίας. Παράλληλα η σχέση της ΕΕ με τη δημοκρατία και τους δημοκρατικούς θεσμούς είναι έκδηλη στους ίδιους τους θεσμούς της , όπως στην Κομισιόν και την ΕΚΤ, που δεν έχουν καμία κοινωνική νομιμοποίηση αφού δεν εκλέγονται ούτε ελέγχονται από τους πολίτες. Αντιθέτως, ελέγχονται από γραφειοκράτες κι επηρεάζονται από επιχειρηματικά λόμπι. Δεν μπορούν να εκπέσουν, όντας στο απυρόβλητο. Όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν ένδειξη πως η ΕΕ αποτελεί αντικείμενο προοδευτικού μετασχηματισμού αλλά μάλλον την απόδειξη πως δε μεταρρυθμίζεται αλλά μόνο ανατρέπεται.

Συνολικά, η φύση και οι πολιτικές της ΕΕ δεν εξαρτώνται από τους πολιτικούς συσχετισμούς με την επικράτηση συντηρητικών και νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων. Οι κανόνες της ΕΕ υπερέχουν των αποφάσεων των κρατών μελών. Είναι θέμα δομικό για την ΕΕ, η οποία σαν μια ολοκλήρωση του κεφαλαίου στηριζόμενη σε πυλώνες, κανόνες και δομές ενάντια στους εργαζομένους, δεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί. Η ΕΕ και οι δομές τις μπορούν μόνο να ανατραπούν! Δεν υπάρχει εναλλακτική μέσα στην ΕΕ, υπάρχει ο μονόδρομος του θεσμικού σεβασμού των κανόνων της που καταλήγουν σε αιώνια λιτότητα, ολική επιδείνωση της ζωής των εργαζομένων και αύξηση του ποσοστού κέρδους για το κεφάλαιο.

Επομένως, θα πρέπει να παλέψουμε κόντρα στην ΕΕ συνολικά αναδεικνύοντας την αντιδραστική της φύση σαν την απόλυτη έκφραση και το πιο αποτελεσματικό μέσο για την καπιταλιστική κυριαρχία στην Ευρωπαϊκή ήπειρο! Αλλά από ποια οπτική πρέπει να αντιταχθούμε στην ΕΕ; Σίγουρα όχι από εκείνη της αναβίωσης της Κοινοπολιτείας των Εθνών όπως κάνουν οι ακροδεξιές κι εθνικιστικές ρητορείες του Φάρατζ και του UKIP. Δεν μιλάμε στο όνομα αυτόνομων εθνικών Κρατών της Μεγάλης Βρετανίας, της Γαλλίας ή οποιουδήποτε άλλου κράτους μέλους της ΕΕ, τα οποία θα υπηρετούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Παλεύοντας ενάντια στην ΕΕ συνολικά από μία διεθνιστική σκοπιά μπορεί να ανοίξει νέα μονοπάτια για τους εργαζόμενους και τη νεολαία στην Ευρώπη. Με την έννοια αυτή, η αντι-ΕΕ και η αντι-καπιταλιστική πάλη είναι άρρηκτα συνδεδεμένες. Από τη μία, η πάλη κόντρα στην ΕΕ μπορεί να προωθήσει την πάλη ενάντια στον καπιταλισμό και την μάχη για μια καλύτερη ζωή. Από την άλλη, η πάλη ενάντια στο κεφάλαιο και τα συμφέροντά του χρειάζεται να ενσαρκώνει και την μάχη για την οριστική διάλυση της Ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ολοκλήρωσης. Δεν είναι μοναχά ένα θέμα για την Μεγάλη Βρετανία, την Ελλάδα ή την Πορτογαλία. Είναι ένα πανευρωπαϊκό θέμα, αναδεικνύοντας την αναγκαιότητα για μία εργατική διεθνιστική απάντηση κόντρα στην ΕΕ, μακριά από ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς και από μία δεξιά, εθνοκεντρική και συντηρητική οπτική ενάντια στην ΕΕ.

Για όλους αυτούς τους λόγους η ΑΝΤΑΡΣΥΑ Ηνωμένου Βασιλείου αποφάσισε να υποστηρίξει και να συμμετάσχει στην αριστερή καμπάνια για έξοδο από την ΕΕ (LEXIT), με στόχο την ενίσχυση της αντι-ΕΕ πάλης της αριστεράς και στο ΗΒ, σαν μέρος της διεθνιστικής μάχης για ενδυνάμωση της ενότητας των εργαζομένων κόντρα στο Ευρωπαϊκό κεφάλαιο, καλώντας τους εργαζομένους, τους άνεργους, τη νεολαία να ψηφίσει υπέρ μιας αριστερής εξόδου από την ΕΕ, ώστε να δώσουμε ένα σημαντικό χτύπημα σε αυτή την καπιταλιστική ολοκλήρωση. Η αριστερή καμπάνια για έξοδο από την ΕΕ αποτελεί ένα αναγκαίο όπλο και έναν σημαντικό παράγοντα αποσταθεροποίησης για την ήττα των κυβερνητικών πολιτικών λιτότητας στο Ηνωμένο Βασίλειο και σε όλη την Ευρώπη. Η εργατική τάξη και η νεολαία πρέπει να δουν την αριστερή καμπάνια για έξοδο από την ΕΕ μέσα από την πάλη κόντρα στις πολιτικές λιτότητας και ρατσισμού της ΕΕ και να συνεχίσουν με καλύτερους όρους την μάχη ενάντια σε όποια κυβέρνηση προκρίνει την κερδοφορία του κεφαλαίου κόντρα στις ζωές των εργαζομένων, μέχρι την οριστική διάλυση της ΕΕ και οποιουδήποτε μηχανισμού ή ολοκλήρωσης του κεφαλαίου.

Η πάλη κόντρα στην ΕΕ ξεπερνάει το δημοψήφισμα και η αριστερή καμπάνια του LEXIT για έξοδο από την ΕΕ  χρειάζεται να πάρει μόνιμα χαρακτηριστικά και να αποτελέσει μέρος της καθημερινής πάλης ενάντια στη λιτότητα, την ανεργία, την καταστροφή των δημοσίων υπηρεσιών, των ιδιωτικοποιήσεων, του ρατσισμού και του φασισμού. Κόντρα στα συνολικά συμφέροντα του κεφαλαίου, παλεύουμε για την προστασία όλων των εργαζομένων, ανεξαρτήτως της χώρας γέννησης ή διαμονής τους. Συνολικοποιούμε την μάχη κόντρα στην ΕΕ σε κάθε χώρα και την συνδέουμε με την πάλη ενάντια στις νεοφιλελεύθερες επιθέσεις.

Η ΕΕ δεν είναι η Ευρώπη των λαών αλλά μία ένωση για το όφελος του κεφαλαίου. Δεν μετασχηματίζεται, μόνο ανατρέπεται! Ας το πραγματοποιήσουμε!

ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΗΒ

ANTARSYA UK calls for a Left Leave from the European Union

ANTARSYA UK calls for a Left Leave from the European Union

On the 23^rd of June UK and Commonwealth citizens are called to vote about remaining or leaving the European Union (EU). This is a question which does not appertain only to the occasional or specific circumstances which the working class and the youth in the UK have to confront, but mainly to the very nature of the EU as an institution of international integration for the European capital. EU is established to increase the profit rate and support the interests of the big corporations, through both the Single Market and aspects of political integration. Historically, it has played a key role in the deterioration of living standards of the working class, youth and unemployed all over Europe for the last 40 years. Recently and having as an excuse the – never-ending for some countries – economic crisis of 2008, it reveals its aggressive nature by coordinating consecutive Memoranda which do not only attack people’s lives and rights, but they completely restructure the economic and political organization of whole countries, according to the demands of the European capital.

1. The structural reforms and the attack on the working and democratic rights, as it is taking place at the moment in the EU periphery, have already been implemented within the EU core, under the directives of the EU and its institutions. These reforms do not just constitute the epicentre of EU policies but of its Treaties; they are basic components of the EU structure. Even changes, which could seem positive for the workers, have been established in such a way that they have ended up giving huge benefits to the bosses and ruling class. For instance, the regulation of the 48 working hour week was accompanied by a significant reduction in pay and the establishment of `flexible’ types of work, such as part-time and zero-hour contracts. Additionally, the EU financial regulations, the destruction of the productive structures by the deregulation of manufacturing and agricultural sectors, the reforms in education towards the total corporatisation of the University, all share common roots: the fundamental EU directives, rules and structures.
2. The EU constantly attacks the working and democratic rights. Indeed, conditions have deteriorated under the Lisbon Treaty which abolishes workers’ rights and promotes the complete “flexible” labour in the name of increased competitiveness, which alongside fiscal stabilisation, has formed the basic pillars of the EU in the 2000s. The very strict limits for public deficit and debt and the fiscal discipline mean eternal austerity for the workers and youth across EU Member States. It is worth noticing that EU directives are subject to exemption: national governments have negotiated the exemption from the 48 working hour week directive, which in any case is not satisfactory, leaving the workers unprotected from the negative consequences of the Single Market.
3. We are still experiencing the effects of the global economic crisis but after having bailed out the financial institutions, which triggered the crisis, we still pay for them to recover their failing profit rate. This is not the case only for the countries with Memoranda. This crisis and its outcomes are still paid by the workers, the youth, the poor and the unemployed. This is the “collective” response to the crisis by all the EU governments. In this attack, the British government has been a pioneer. Today, more than ever, it becomes clear that the EU has always represented these same interests and any apparent “benefits” occur only as a result of transnational “alignment”.
4. The EU has a clear anti-immigrant profile. The policies of the Dublin I, II and III Treaties worsen the conditions for refugees who are entering Europe following the imperialist wars by EU and NATO member states that have destroyed their countries. At this very moment, the EU is killing refugees who attempt to enter its territory from the Mediterranean Sea. Immigration, though, is not just about the war refugees. It follows the effect of the free movement of capital, commodities and services. Labour, working people and their families do not share the same rights as markets and capital. The EU promotes a selective immigration that leads to deeper exploitation of workers fleeing the EU periphery, Asia and Africa towards the EU core. The Single Market has destroyed the productive structures of the peripheral economies, thus providing the opportunity to big multinational companies to expand to these countries or obliging people to migrate to the core. The EU constitutes the means for the bosses to gain access to a pool of cheap labour, which is used for cutting wages and worsening workers’ living standards. The political struggle for the free movement of workers and youth without restriction is a necessary and integral part of the fight against capitalism.
5. The EU, as a capitalist integration, acts in favour of capital while operating imperialist invasions. The EU has been regressing into prolonged austerity and authoritarian repression while it institutionalized racism and discrimination, lacking democratic functions. It condemns various social groups to poverty, destroying public wealth and services. Labour, environment, democracy are doomed to complete destruction. There is no chance of policies benefiting the working class within the EU, no chance of policies which stop the war and respect the environment. The structure per se of the EU does not allow such kind of deviations. On the contrary, EU and its accompanied institutions feel quite comfortable with the emergence of fascistic movements across Europe and the prohibition of communistic parties in former Eastern bloc countries, while they provide with great pleasure their full support to the neo-Nazi government in Ukraine. At the same time, this tendency to completely undemocratic structures can be found at the EU institutions, i.e. the European Commission and European Central Bank, that do not have any legitimacy as they are neither elected nor controlled by the citizens. Instead, they are controlled by bureaucrats and influenced by corporate lobbyists. They cannot be voted out and are immune to any kind of opposition or counteraction, such as street demonstrations, boycotts, blockades etc. This is another reason which makes the task of “changing the EU from within” impossible.

By and large, EU nature and policies do not depend on the number of neoliberal governments; EU rules are above any decision of a Member State. By contrast, it is an issue of the EU as an institution, as an integration of capital based on pillars, rules and structures against the workers, which cannot be reformed. They can only be overthrown! There is no alternative within the EU, just the one-way road of institutional respect of its rules which lead to everlasting austerity, complete degradation of workers’ lives and the maximisation of the rate of profit for capital.

Subsequently, we need to oppose the EU as whole by highlighting its nature as the absolute expression and most effective instrument of the capitalistic domination in the European territory! But from which perspective? Certainly, not this of the re-emergence of the British Commonwealth. We do not speak in the name of independent national States, of the UK, of France or of any other Member State of the EU, which will serve the interests of capital. Opposing the EU as a whole in an internationalist way can open new paths for the workers and youth of Europe. The anti-EU and the anti-capitalist struggle are interconnected. Opposing the EU can take people further in the fight against capitalism for a better life and that the struggle against capital and its interests needs to involve the opposition and dissolution of European capitalist integration. It is not just an issue of the UK, Greece or Portugal. It is a European wide issue, foregrounding the necessity for a working internationalist response against the EU, far from any intra-capitalist competition and a right-wing, ethnocentric and conservative deal with the EU.

For all these reasons ANTARSYA UK has decided to fully back and participate in the LEXIT campaign, as part of the internationalist duty to foster the unity of the people fighting against the EuroCapital, calling the people to vote for a Left Leave from the EU, in order to strike this capitalist integration. LEXIT constitutes a necessary weapon and a crucial factor of destabilisation for the defeat of the government policies of austerity in the UK and throughout Europe. The working people and the youth must “brand” the Left Leave the EU campaign with their struggle against the EU policies of austerity, racism and wholesale destruction of public services and continue on better terms the battle against any government which tries to administer the profitability of capital against the lives of the workers and youth, until the dissolution of the EU and any mechanism or integration of capitalism.

Fighting against the EU goes beyond the referendum and the LEXIT Campaign needs to be permanent, and part of the everyday fight against austerity, unemployment, the dissolution of public services, privatisations, racism and fascism. Against the integrated capitalist interests, we fight for the protection of all working people regardless of where they were born or live. We integrate our fight against the EU in every country, connecting it with the struggle against the neoliberal attacks.

The EU is not the Europe of people but a union in favour of capital. It is not reformed, only overthrown. Let’s do it!

ANTARSYA UK