Victory to the anti-fascist uprising of the people of Eastern Ukraine

Victory to the anti-fascist uprising of the people of Eastern Ukraine

The events in Ukraine are sure to have a decisive impact on developments in the region and throughout Europe. The coup government of Kiev is a partnership of neo-liberals and fascists with the full support of the imperialist centers: the USA, EU, NATO and the IMF. Imperialism and the local oligarchs of wealth invest in fascist raid squads as a battering ram to enforce the far right-wing regime which in recent months passed racist laws of discrimination against minorities and the Russian-speaking population, banned the Communist Party and organized a pogrom against leftist, progressive organizations, citizens and unions. The repression escalated with the Odessa massacre, where among the dozens killed was a «Borotba» member, Andrei Brazefski, and with many more murders of anti-fascists in other cities on May 9^th, a day of celebration of the anti-fascist victory. This nightmarish situation led the working class and the people of Eastern Ukraine to an uprising, through protests, strikes and a long and hard anti-government, anti-fascist struggle which after the referendums and the popular majority which these imprinted, intensified with the proclamation of Peoples’ Democracies in Donetsk and Lugansk and the creation of popular militias.

The imperialists and the neo-liberals and fascists of Kiev in a move of dangerous military adventurism, attempted to quell the anti-government, anti-fascist uprising with a declaration of war against the people of Eastern Ukraine with air and land forces which destroyed basic infrastructure (water, electricity, telecommunications), schools and hospitals and caused more than 2,500 deaths and refugees approaching perhaps 1 million. But the military superiority of the Ukrainian army, fascist squads, mercenaries and the USA military chiefs, met the heroic resistance of the armed people of Donbass who withstood the attack, held their positions and counterattacked, resulting in the rout of the army and fascist militia. This is a very important defeat of the so called “anti-terror campaign” of the far right regime which changed the situation not only at a military but also at a political and diplomatic level. The Porosenko government which faces growing popular discontent across the Ukrainian territory and anti-war outbreaks featuring the wives and relatives of the soldiers is now asking for a truce trying to save itself politically, to gain time to regroup forces and stop the advance of the popular militias.

The USA and EU supported the military operations in every way and now, panic stricken by the advance of the popular militias threaten with NATO intervention in the region, while NATO exercises  in neighboring countries are imminent. Especially the announced of the establishment of a direct intervention NATO brigade along with sanctions and threats is an extremely dangerous development that reveals the danger of war which the sharpening of inter-imperialist contrasts creates. The antifascist struggle of the people of Donbass is at a decisive point. We have absolutely no expectations from and confidence in the Russian leadership, which is interested only in safeguarding the interests of Russian capitalism and in participating in the share of influence of international capital in Ukraine. It is quite indicative of the stance of Russia that during a phase of rapid growth of militancy and confidence of the rioters, Russian diplomacy makes negotiations on their backs, trying to stem the trend of radicalization in the ranks of the people’s army and the population of Donbass.

At such a critical moment, the equation of the two sides fighting within Ukraine only serves the propaganda of Western imperialism and the Kiev regime. The logic of equal distances between the regime, the government of Kiev and the fascists on one hand and the anti-fascists, the labor movement and minorities on the other, is unacceptable. In the fight there are warring sides and we do not stand as observers. We take a position on the side of the anti-fascist struggle. We support the right of self-determination in these areas. We express our solidarity with the anti-fascist and the militant Left of Ukraine. We particularly express our solidarity and support to our comrades of the «Borotba» organization who are targeted by the Kiev regime and fight heroically and at a cost for the coordination and organization of the anti-government and anti-fascist struggle, for the common struggle of the Ukrainian working class regardless of nationality and religion. It is necessary to organize a campaign of counter-information and solidarity to the insurgent people, the striking workers, the minorities, the antifascists and left militants of Southeastern Ukraine. It is necessary to break the climate of numbness and bewilderment that is dominant under the weight of the imperialist propaganda. It is urgent that in Greece, in Europe, in the world, an antiwar movement capable of blocking the war machine in each country, of fighting against the deadly plans of NATO and of putting forward internationalist solidarity is developed. The “Anti-Fascist Campaign” supports the call of the Italian band Banda Bassotti for a campaign to raise money and humanitarian aid and an international solidarity caravan which will visit refugee camps and areas of insurgent Donbass.

The Greek people has every interest in standing by the people of Donbass and in condemning the Greek government which from the first instant shook the hand of the coup leaders. In imposing in uprising terms an anti-war orientation in contrast to the foreign policy of the memoranda coalition. We demand that instead of closing Greek consulates in areas liberated by the popular army, the Greek government ceases diplomatic relations with the Kiev government. The defeat of the fascist and neoliberal partnership is a victory for the working classes and the peoples of the whole world.

• Victory to the anti-fascist uprising of the people of Eastern Ukraine.
• Down with the coupgovernmentof Kiev and the fascist squads.
• Defeat to the designs of the USA-NATO-EU.
• Solidarity to the anti-fascist left and Borotba.

Antifascist Campaign for Ukraine

http://solidarityantifascistukraine.wordpress.com/

On the Scottish referendum

On the Scottish referendum

The independence referendum procedures and the hopes that these create

Historical Background

The ‘United Kingdom of Great Britain’ was created with the signing of the 1707 ‘Acts of Union’ by the English and Scottish parliaments, which was met with intense popular discontent in Scotland and riots in major Scottish cities. In the three centuries that followed, the demand for greater autonomy or full independence of Scotland continued to remain topical, even if it did not express the majority of the population. It is worth mentioning the 1787 massacre of striking weavers by British troops in Calton for example, which is generally recognised as marking the beginning of an organised Scottish labour movement. The weavers’ banner on the day of the massacre showed Scotland’s national hero of the Wars of Independence, William Wallace, striking down the beast of tyranny. Between 1947 and 1950, around two million Scots signed the “Scottish Covenant” which was a petition to the United Kingdom government to create a home rule Scottish parliament. In the 1960s and 1970s, along with the decline of Scottish industry and the discovery of oil reserves in the North Sea, we have the rise of the electoral percentages of the “centre-left” “Scottish National Party” (SNP) in whose program, independence was a central goal. In 1979 in exchange for supporting the Labour party government in the British parliament, the SNP won consent for a referendum on the creation of a Scottish parliament with limited powers. Although “YES” collected 52% of the votes, one of the referendum conditions, was that 40% of the total electorate should vote in favour in order to make it valid. This did not happen (the turnout was 63.6%, so only 32.9% of the electorate voted “YES”) so plans for a Scottish parliament were not materialised. In the decade that followed, Thatchers’ policies brought the Scottish industry down on its’ knees, resulting in a surge of unemployment and the dismantling of entire communities. Many Scots saw the London government as a “tyrant they hadn’t voted for” since the Conservative party percentages are traditionally low compared to the rest of the UK in Scotland, while Labour had come first in votes in every national (UK) election since 1959. The subsequent Labour governments continued Thatchers’ neoliberal policies of course, but the psychological effect of the Thatcher era is immense, to the extent that it is even today mentioned as an argument in favour of independence. Hence in 1997, in a new referendum, 74.3% of the electorate voted in favour of a Scottish parliament with powers over matters such as education, health, justice, agricultural policy and limited fiscal policy powers.

The first Scottish parliamentary elections were held in 1999. The Scottish electoral system favours coalition governments rather than majority ones (according to many in order to prevent a majority SNP government). Nevertheless, the neoliberal mutation of the traditionally largest party in Scotland, Labour, and the disappointment which that created, lead in the 2011 elections to a triumph of the SNP which formed the first majority Scottish government in recent history. This in turn led to the independence referendum of September 2014. In this case, if there is a “YES” majority, Scotland will be declared an independent state on the 24^th of March 2016 and the Union existing since 1707 will come to an end. It is worth noting that all Scottish residents, regardless of nationality have the right to vote in the referendum (while Scots who are residents of other countries do not), something that shows that the demand for independence is not necessarily a nationalist one, but fundamentally a social one.

The ‘NO’ block

On the “NO” side are the three major British parties (Conservatives, Labour, Liberal Democrats) who have engaged in a terrorising orgy, warning of the dire economic consequences of independence, stating for example that Scotland will not be able to keep the pound as official currency and that this will bring disaster. It is indicative that the official “NO” campaign, “Better Together” has been nicknamed “Project Fear”. It is obvious however that it is the ruling class (in both England and Scotland) who is afraid, for whom the UK in its current form, as an imperialist, champion in the implementation of neoliberal doctrines state and with unions that have not recovered from the defeat that they suffered in the Thatcher era yet, is a real paradise.

Although the majority of the left wing organisations actively support “YES”, there are some of them together with independent voices supporting “NO”.  One of their arguments is that the desire for independence is an expression of a nationalist, regressive diversion. The dominant nationalism in Britain however, which continuously wages wars, targets immigrants etc praises the nation as British, not Scottish. It is characteristic that “NO” is supported by all the far-right organisations such as the nationalistic and racist UKIP (UK Independence Party) (which managed a victory in the recent Euro elections, with 27.5% of the vote in the UK, but only 10.5% in Scotland) and the fascist BNP (British National Party), EDL (English Defence League), SDL (Scottish Defence League) etc. Another argument is the danger of splitting the labour movement. Workers’ unity however, especially in modern times, is not determined by the constitutional form of the state, but by the desire for solidarity and joint action. Irish workers can belong to the same unions as UK workers and Canadian workers can belong to same unions as US workers – there is no reason why Scottish workers cannot belong to the same unions as English and Welsh workers. Other militants prefer to bypass the Independence question in order to focus on the “real problems” such as austerity etc. The left does not however have the luxury of “choosing the battlefield” at a time when the Scottish people are engaged in politics more than ever before, with political discussions dominating every aspect of public life and a large number of “YES” supporters without previous political experience actively participating and often organising at grassroot level.

The “YES” block

In favour of independence, to the left of the SNP is the Radical Independence Campaign (RIC), a front consisting of the Greens, the Scottish Socialist Party (SSP), organizations of the revolutionary left (such as the Socialist Workers Party (SWP), the International Socialist Group (ISG) etc.) as well as independent militants. Given that the Scottish people have been engaged in politics more than ever after many years, the referendum is a golden opportunity for the weak, until now, Scottish left to spread its’ ideas and its’ program and to a small extent it has succeeded. Nevertheless, we believe that a radicalization of society has not taken place to a satisfactory degree, partly due to the small size of the Scottish left and partly in order to avoid tensions with the large “ad hoc” ally, the SNP. The publication of the “White Paper” of the SNP for example, a 670-page document which describes the vision and policies of the SNP in an independent Scotland, was not followed by the publication of a “Red Paper”.

When observing the debate within the left, one is often left with the impression that independence would automatically, in a magic way transform Scotland into a social democratic paradise, since “all our woes originate from Westminster, we will finally get rid of the Tories since we are more left wing than the English”. Apart from hiding a peculiar “left nationalism”, the above is both naive and dangerous. Indeed, Scotland is a favourable ground for the left compared to the rest of the UK. In the last Euro elections, the Conservatives received only 17.2% of the vote and the UKIP 10.5% in Scotland (whereas they received 23.9% and 27.5% in the whole of the UK) while the newly created Scottish parliament, despite its’ neoliberal composition has voted against university tuition fees and against a number of anti-labour measures which were implemented in the rest of the UK.  “More left-wing” to a large extent of the voting body, means SNP and stronger Labour however. And one should not forget that the most likely scenario (at least based on present strength) in an independent Scotland is a majority government of the SNP, which is likely to emerge stronger from a victory in the referendum. And it’s needless to refer to past “centre-left” tragedies for someone to understand what that could mean. The SNP itself for example, although it sits to the left of Labour, argues in favour of a tax system with low taxes for corporations in order to “boost competitiveness”. Furthermore, in order to face “Project Fear”, it has made a significant right-wing turn and is now in favour of joining the EU and NATO. After the publication of the “White Paper” where all of the above are outlined and the retention of the monarchy and the pound are being supported, even right wing commentators wondered what would the point of independence be, if nothing is essentially to change. Creating an independent state without its’ own currency, which is subordinate to the crown and a member of the EU and NATO will not be an improvement of the current situation.

Nobody of course expects a systemic party to do the anti-systemic work. That is the role of the left which should participate in the independence debate on its own terms, those of real social needs, describe the Scotland it envisions and prepare people for the struggles that will follow the referendum, whatever its’ result.

Dismantling the United Kingdom

When observing the independence/not independence debate, in the official debates, but also in every aspect of public life, in pubs and on the streets, one observes that it has to a large extent turned into a condemnation-defence debate of the United Kingdom, hence to an extent of neoliberalism and imperialism. Reasonably, one may therefore wonder: “Maybe it’s not the players’ fault (UK) but the games’ (capitalism)?”The answer is of course yes, but the UK is not just any player. Not only is it one of the world leading powers implementing neoliberal doctrines, both during Thatchers’ days and in the present, but it is also a key player in countless wars from its’ creation until today. One of the strongest arguments in favour of independence is that it will be a blow to British imperialism. And that will benefit not only Scots, but the entire world. Besides, one of the main slogans of the “YES” campaign, which is supported by the SNP as well (which is in favour of joining NATO of course…) is the withdrawal of the British nuclear weapons which are currently stationed in Scotland.

And … after the referendum?            

The vast majority of pro-independence supporters do not see it as an end in itself, but rather as a means to changing Scotland for the best. Feeling indignant and not able to change Britain from within, they are ready to grab the opportunity being given to them. And it is touching to see people who were not interested in politics before, actively participating and organising in local groups. A potential “YES”, despite the dangers of complacency that it hides, is likely to increase peoples’ confidence, proving that it is worth participating in public matters and to convince people to take matters into their own hands. Moreover, by its’ very nature, independence would put forward a number of questions which have presently been answered in favour of capital. If they are answered in favour of workers’ rights in Scotland, independence will benefit not only Scots, but also all the workers and youth of the United Kingdom who will realise their power and the fact that they are entitled to an alternative political system. On the other hand, a potential “NO” will simply authorise the status quo and bring disappointment. This is why we support independence, not as a matter of principle because of some national oppression, but as a tactical move. At the same time we believe that the left should at every chance emphasise that independence is only the beginning. In any case, it is obvious that whatever the outcome of the referendum is, a political earthquake will follow it. In the case of a “YES” vote, all the large UK parties will have suffered a historical defeat, while the same can be said about the SNP in the case of a “NO” vote. The unfavourable scenario of course, is that sections of the left may experience a “NO” victory with disappointment as a definitive divorce from the hope of building a society based on social needs with direct participation of the people.

Independence is not territorial, nor does it mean that we divide capitalist structures and build another kingdom based on them. Real independence must mean that in practise, the neighbourhood assemblies that have been set-up become cells of resistance. That when young people speak about “Another Scotland” they actually envision this Scotland as a just society where on an internationalist perspective they fight together not only with the workers, the unemployed and the youth of England, Wales and Ireland, but also those of Greece, Argentina, Spain and with all the peoples of the world for the anti-capitalist overthrow.

ANTARSYA UK

https://antarsya-uk.co.uk/

Για το Σκωτσέζικο δημοψήφισμα-On the Scottish referendum (in Greek, English will be published very soon)

ΟΙ ΔΙΕΡΓΑΣΙΕΣ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΤΗΣ ΣΚΩΤΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΠΙΔΕΣ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΑΥΤΕΣ

Ιστορική αναδρομή

Το ‘Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας’ δημιουργήθηκε με την υπογραφή της ‘Ενωτικής Πράξης του 1707’ μεταξύ της Αγγλίας και της Σκωτίας, κάτι που προκάλεσε από την αρχή στη Σκωτία, έντονη λαϊκή δυσαρέσκεια και ταραχές στις μεγάλες πόλεις. Στους τρεις αιώνες που ακολούθησαν, το αίτημα για μεγαλύτερη αυτονομία ή και πλήρη ανεξαρτησία της Σκωτίας, έστω και αν δε συσπείρωνε την πλειοψηφία του πληθυσμού, εξακολούθησε να είναι επίκαιρο. Αξίζει να αναφερθεί η σφαγή των απεργών υφαντών στο Κάλτον από Βρετανούς στρατιώτες το 1787 για παράδειγμα, που γενικά αναγνωρίζεται ότι σηματοδοτεί την αρχή του οργανωμένου Σκωτσέζικου εργατικού κινήματος. Την ημέρα της σφαγής, το πανό των απεργών παρίστανε τον Γουίλιαμ Γουάλας, εθνικό ήρωα της Σκωτίας στους πολέμους της ανεξαρτησίας του 13ου και 14ου αιώνα, να χτυπά το «θηρίο της τυρρανίας». Mεταξύ του 1947 και του 1950, περίπου 2 εκατομμύρια Σκωτσέζοι υπέγραψαν το «Σύμφωνο της Σκωτίας» που ζητούσε τη δημιουργία Σκωτσέζικου κοινοβουλίου.  Στις δεκαετίες του 1960 και του 1970, παράλληλα με την ύφεση της Σκωτσέζικης βιομηχανίας αλλά και την ανακάλυψη κοιτασμάτων πετρελαίου στη Βόρεια θάλασσα, έχουμε και την άνοδο των εκλογικών ποσοστών του «κεντροαριστερού» «Σκωτσέζικου Εθνικού Κόμματος» (SNP) στο πρόγραμμα του οποίου η ανεξαρτησία αποτελεί κεντρικό στόχο. Το 1979 με αντάλλαγμα τη στήριξη της κυβέρνησης του Εργατικού Κόμματος στο Βρετανικό κοινοβούλιο, το SNP απέσπασε συγκατάθεση  για ένα δημοψήφισμα με θέμα τη δημιουργία Σκωτσέζικου κοινοβουλίου με περιορισμένες αρμοδιότητες. Το «ΝΑΙ» συγκέντρωσε το 52% των ψήφων. Ένας από τους όρους του δημοψηφίσματος ωστόσο, προέβλεπε ότι το «ΝΑΙ» έπρεπε να στηριχτεί από τουλάχιστον το 40% του εκλογικού σώματος. Κάτι τέτοιο δε συνέβη (η συμμετοχή ήταν 63.6%, οπότε μόλις το 32.9% του εκλογικού σώματος ψήφισε «ΝΑΙ») οπότε τα σχέδια έμειναν στα χαρτιά. Στη δεκαετία που ακολούθησε, η πολιτική της Θάτσερ γονάτισε τη Σκωτσέζικη βιομηχανία με  αποτέλεσμα την εκτόξευση της ανεργίας και τη διάλυση ολόκληρων κοινοτήτων. Πολλοί Σκωτσέζοι είδαν στην κυβέρνηση του Λονδίνου «έναν δυνάστη τον οποίο δεν είχαν ψηφίσει» μιας και τα ποσοστά του Συντηρητικού κόμματος είναι παραδοσιακά χαμηλά σε σχέση με αυτά της υπόλοιπης Βρετανίας στη Σκωτία όπου από το 1959 και μετά οι Εργατικοί έχουν έρθει πρώτοι σε ψήφους σε όλες τις εθνικές (Βρετανικές) εκλογές. Την ίδια νεοφιλελεύθερη πολιτική με τη Θάτσερ συνέχισαν και οι μεταγενέστερες κυβερνήσεις των Εργατικών βέβαια, αλλά η ψυχολογική επίπτωση της «εποχής Θάτσερ» ήταν τρομακτική, σε βαθμό που αναφέρεται συνεχώς ακόμα σήμερα σαν επιχείρημα υπέρ της ανεξαρτησίας. Έτσι, το 1997, σε νέο δημοψήφισμα, το 74.3% του εκλογικού σώματος ψηφίζει υπέρ της δημιουργίας Σκωτσέζικου κοινοβουλίου με αρμοδιότητες σε θέματα όπως παιδεία, υγεία, δικαιοσύνη, αγροτική πολιτική και περιορισμένες αρμοδιότητες σε ότι αφορά τη φορολογική πολιτική.

Οι πρώτες Σκωτσέζικες κοινοβουλευτικές εκλογές, έγιναν το 1999. Το Σκωτσέζικο εκλογικό σύστημα, είναι φτιαγμένο ώστε να ευνοεί τις κυβερνήσεις συνεργασίας και όχι τις αυτοδύναμες (κατά πολλούς για να αποτρέψει την πιθανότητα αυτοδύναμης κυβέρνησης του SNP). Παρόλ’ αυτά, η νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη του μεγαλύτερου παραδοσιακά κόμματος στη Σκωτία, των Εργατικών και η απογοήτευση που αυτή προκάλεσε, οδήγησε στις εκλογές του 2011 στον θρίαμβο του SNP που σχημάτισε την πρώτη Σκωτσέζικη αυτοδύναμη κυβέρνηση στην ιστορία. Αυτό με τη σειρά του οδήγησε στο δημοψήφισμα του Σεπτεμβρίου του 2014 με θέμα τη δημιουργία ανεξάρτητου κράτους. Έτσι, εάν πλειοψηφήσει το «ΝΑΙ», η Σκωτία θα ανακηρυχθεί ανεξάρτητο κράτος την 24η Μαρτίου 2016 και η «Ένωση» που ισχύει από το 1707 θα λάβει τέλος. Αξίζει να αναφερθεί πως δικαίωμα ψήφου έχουν όλοι οι κάτοικοι της Σκωτίας, ανεξαρτήτου εθνικότητας (ενώ δεν έχουν δικαίωμα ψήφου οι Σκωτσέζοι κάτοικοι άλλων χωρών), κάτι που δείχνει πως το αίτημα για ανεξαρτησία δεν είναι κατ’ ανάγκη εθνικιστικό αλλά κατά βάση κοινωνικό.

Το μπλοκ του «ΟΧΙ»

Με την πλευρά του «ΟΧΙ» τάσσονται τα τρία μεγαλύτερα Βρετανικά κόμματα (Conservatives, Labour, Liberal Democrats) τα οποία έχουν επιδοθεί σε ένα όργιο τρομοκρατίας, προειδοποιώντας για τις δυσμενείς οικονομικές συνέπειες της ανεξαρτησίας όπως για παράδειγμα το γεγονός ότι η Σκωτία δε θα μπορέσει να διατηρήσει τη λίρα ως εθνικό νόμισμα και ότι αυτό θα φέρει την καταστροφή. Ενδεικτικό είναι ότι η επίσημη καμπάνια του «ΟΧΙ», «Καλύτερα μαζί», έχει λάβει το ψευδώνυμο «Επιχείρηση φόβος». Είναι προφανές ωστόσο, ότι αυτός που φοβάται στην πραγματικότητα είναι η άρχουσα τάξη (σε Αγγλία και Σκωτία) για την οποία η Βρετανία στη σημερινή της μορφή, ως ιμπεριαλιστικό και πρωτοπόρο στην εφαρμογή νεοφιλελεύθερων δογμάτων κράτος, με τα εργατικά συνδικάτα να μην έχουν ακόμα συνέλθει από την ήττα που υπέστησαν την εποχή της Θάτσερ, αποτελεί πραγματικό παράδεισο.

Παρόλο που η πλειοψηφία των αριστερών οργανώσεων έχει ταχθεί ενεργά με την πλευρά του «ΝΑΙ», υπάρχουν αριστερές οργανώσεις και ανεξάρτητες φωνές που στηρίζουν το «ΟΧΙ». Ένα από τα επιχειρήματα είναι πως η επιθυμία για ανεξαρτησία είναι έκφραση μιας εθνικιστικής, οπισθοδρομικής εκτροπής. Ο κυρίαρχος εθνικισμός στο νησί ωστόσο, που συνεχώς διεξάγει πολέμους, στοχοποιεί μετανάστες κλπ είναι ο Βρετανικός, όχι ο Σκωτσέζικος. Χαρακτηριστικό είναι πως με την πλευρά του «ΟΧΙ» έχουν ταχθεί όλες οι ακροδεξιές οργανώσεις με επικεφαλής το εθνικιστικό και ρατσιστικό UKIP (UK Independence Party) (το οποίο και κατάφερε συντριπτική νίκη στη Βρετανία με τα ποσοστά του να φτάνουν στο 27.49% στις περασμένες ευρωεκλογές, ενώ τα στη Σκωτία ήταν μόλις 10.46%) και τα φασιστικά BNP (British National Party),  EDL (English Defence League), SDL (Scottish Defence League) κλπ ενώ δεν υπάρχει ακροδεξιά οργάνωση με αναφορά στον Σκωτσέζικο εθνικισμό. Άλλο επιχείρημα είναι ο κίνδυνος της διάσπασης του εργατικού κινήματος. Η ενότητα των εργατών, ιδιαίτερα στην εποχή μας όμως, δεν υπαγορεύεται από τη συνταγματική μορφή του κράτους, αλλά από τη θέληση για αλληλεγγύη και κοινή δράση. Άλλωστε οι εργάτες στην Ιρλανδία μπορούν να ανήκουν στα ίδια συνδικάτα με τους εργάτες στη Βρετανία και οι εργάτες του Καναδά στα ίδια με τους εργάτες στις ΗΠΑ – δεν υπάρχει λόγος οι Σκωτσέζοι να μην ανήκουν στα ίδια συνδικάτα με τους εργάτες στην Αγγλία και την Ουαλία. Άλλοι αγωνιστές προτιμούν να ξεπεράσουν το θέμα της ανεξαρτησίας για να ασχοληθούν με τα «πραγματικά προβλήματα» όπως η λιτότητα κλπ. Η αριστερά όμως δεν έχει την πολυτέλεια να διαλέξει γήπεδο την εποχή που ο Σκωτσέζικος λαός ασχολείται με την πολιτική όσο ποτέ άλλοτε, με τις πολιτικές συζητήσεις να κυριαρχούν σε κάθε σφαίρα της δημόσιας ζωής, και έναν μεγάλο αριθμό υποστηρικτών του «ΝΑΙ», χωρίς προηγούμενη πολιτική εμπειρία να ασχολείται ενεργά, συμμετέχοντας συχνά σε τοπικές επιτροπές οργανωμένες από τα κάτω.

Το μπλοκ του «ΝΑΙ»

Υπέρ της ανεξαρτησίας στα αριστερά του SNP, βρίσκεται η Καμπάνια Ριζοσπαστικής Ανεξαρτησίας (RIC), ένα μέτωπο στο οποίο συμμετέχουν οι Πράσινοι, το Σκωτσέζικο Σοσιαλιστικό Κόμμα (SSP), οργανώσεις της επαναστατικής αριστεράς (όπως το Socialist Workers Party (SWP), το International Socialist Group (ISG) κλπ καθώς και αμέτρητοι ανεξάρτητοι αγωνιστές. Δεδομένου ότι ο Σκωτσέζικος λαός ασχολείται για πρώτη φορά τόσο έντονα με την πολιτική, το δημοψήφισμα υπήρξε χρυσή ευκαιρία για την αδύναμη μέχρι τώρα Σκωτσέζικη αριστερά να έρθει σε επαφή με τον κόσμο και να διαδώσει τις ιδέες και το πρόγραμμα της και σε ένα μικρό βαθμό τα κατάφερε. Παρόλ’ αυτά, ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας εκτιμούμε πως δεν έγινε σε ικανοποιητικό βαθμό αφ’ενός λόγω του μικρού μεγέθους του χώρου της αριστεράς, αφετέρου για την αποφυγή εντάσεων με τον μεγάλο ‘κατά περίσταση σύμμαχο’, το SNP με αποτέλεσμα σε περιπτώσεις να καταλήγει να γίνεται αριστερό δεκανίκι του. Tην έκδοση της «Λευκής Βίβλου» του SNP για παράδειγμα, ένα κείμενο 670 σελίδων που περιγράφει το όραμα και τις πολιτικές του SNP σε μια ανεξάρτητη Σκωτία, δεν ακολούθησε η έκδοση μιας «Κόκκινης Βίβλου».

Παρακολουθώντας τη συζήτηση στο εσωτερικό της αριστεράς μένει συχνά κανείς με την εντύπωση ότι η ανεξαρτησία, αυτόματα, με ένα μαγικό τρόπο, θα μετατρέψει τη Σκωτία σε έναν σοσιαλδημοκρατικό παράδεισο, αφού «όλα τα δεινά μας προέρχονται από το Βρετανικό κοινοβούλιο, θα ξεφορτωθούμε επιτέλους τους Τόρηδες και ως λαός είμαστε πιο αριστεροί από τους Άγγλους». Το παραπάνω, εκτός απ’ το ότι κρύβει έναν ιδιότυπο «αριστερό εθνικισμό» είναι και αφελές και επικίνδυνο. Πράγματι, οι συσχετισμοί για την αριστερά είναι πιο ευνοϊκοί στη Σκωτία απ’ ότι στην υπόλοιπη Βρετανία. Στις τελευταίες ευρωεκλογές, οι Συντηρητικοί πήραν 17.2% και το UKIP 10.5% στη Σκωτία (23.9% και 27.7% αντίστοιχα τα ποσοστά τους σε ολόκληρη τη Βρετανία), ενώ το νεοσύστατο Σκωτσέζικο κοινοβούλιο, παρά τη νεοφιλελεύθερη σύστασή του, έχει καταψηφίσει τα δίδακτρα στα προπτυχιακά και μια σειρά από άλλους αντεργατικούς νόμους που ισχύουν στην υπόλοιπη Βρετανία. «Πιο αριστεροί» με αστικούς όρους όμως, σε μεγάλο βαθμό σημαίνει SNP και ισχυρότεροι Εργατικοί. Δεν πρέπει επίσης να ξεχνά κανείς ότι το πιο πιθανό σενάριο σε μια ενδεχόμενη ανεξάρτητη Σκωτία (τουλάχιστον με τους σημερινούς συσχετισμούς) είναι μια αυτοδύναμη κυβέρνηση SNP το οποίο μάλιστα λογικά θα βγει ενισχυμένο μετά την νίκη του στο δημοψήφισμα. Και δε χρειάζεται να ανατρέξει κανείς σε παλιότερα παραδείγματα τραγωδιών «κεντροαριστερής διαχείρισης» για να καταλάβει τι σημαίνει αυτό. Το ίδιο το SNP για παράδειγμα, παρόλο που βρίσκεται στα αριστερά των εργατικών, επιχειρηματολογεί υπέρ ενός φορολογικού συστήματος με χαμηλούς φόρους για τις επιχειρήσεις α λα Ιρλανδία για την «ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας». Μάλιστα για να αντιμετωπίσει την «Επιχείρηση φόβος» έχει κάνει σημαντική δεξιά στροφή και πλέον είναι υπέρ της ένταξης στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ σε αντίθεση με παλιότερα. Μετά την έκδοση της «Λευκής Βίβλου» όπου περιγράφονται όλα τα παραπάνω και υποστηρίζεται η διατήρηση της μοναρχίας και της στερλίνας, έδωσε αναμφισβήτητα πάτημα ακόμα και σε δεξιούς σχολιαστές να αναρωτηθούν ποιο το νόημα της ανεξαρτησίας (αν και εφαρμόσιμη) αν στην πράξη δεν αλλάξει τίποτα το ουσιαστικό. Το να είναι ανεξάρτητο κράτος και οικονομία χωρίς το δικό της νόμισμα και υποτελής στο Στέμμα όντας μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ δεν θα καλυτερεύσει σε καμία των περιπτώσεων την σημερινή κατάσταση.

Κανείς δεν περιμένει βέβαια από ένα συστημικό κόμμα να κάνει την αντισυστημική δουλειά. Αυτός είναι ρόλος της αριστεράς η οποία είναι απαραίτητο να συμμετέχει στην συζήτηση για το δημοψήφισμα με τους δικούς της όρους, τους όρους των πραγματικών κοινωνικών αναγκών, περιγράφοντας τη Σκωτία που οραματίζεται και προετοιμάζοντας τον κόσμο για τις μάχες που θα’ έρθουν μετά το δημοψήφισμα, όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα του.

Αποσυνθέτοντας το Ηνωμένο Βασίλειο

Παρακολουθώντας τη διαμάχη γύρω από το δημοψήφισμα, τόσο στα επίσημα ντιμπέιτ, όσο και σε κάθε σφαίρα της δημόσιας ζωής, στο δρόμο και στις παμπ, παρατηρεί κανείς ότι σε μεγάλο βαθμό έχει καταλήξει σε μια διαμάχη υπεράσπισης-καταδίκης του Ηνωμένου Βασιλείου και κατά συνέπεια σε ένα μεγάλο βαθμό του νεοφιλελευθερισμού και του ιμπεριαλισμού. Εύλογα λοιπόν θα μπορούσε κανείς να αναρωτηθεί: «Μήπως δεν φταίει ο παίχτης (Βρετανία), αλλά το παιχνίδι (καπιταλισμός);» Η απάντηση είναι προφανώς «ΝΑΙ» αλλά και η Βρετανία δεν είναι οποιασδήποτε παίχτης. Όχι μόνο πρωτοστατεί σε παγκόσμιο επίπεδο, τόσο στην εποχή της Θάτσερ όσο και σήμερα στην εφαρμογή νεοφιλελεύθερων δογμάτων, αλλά είναι  βασικός παίχτης σε αμέτρητους πολέμους από τη σύστασή της μέχρι και σήμερα. Ένα από τα ισχυρότερα επιχειρήματα υπέρ της ανεξαρτησίας της Σκωτίας είναι ότι θα αποτελέσει πλήγμα στον Βρετανικό ιμπεριαλισμό. Και αυτό θα είναι ωφέλιμο όχι μόνο για τους Σκωτσέζους, αλλά για ολόκληρο τον πλανήτη. Ένα από τα κεντρικά συνθήματα της καμπάνιας υπέρ του ‘ΝΑΙ’ άλλωστε, που προβάλει και το SNP (το οποίο είναι υπέρ της ένταξης στο ΝΑΤΟ βέβαια…) αφορά την απομάκρυνση των Βρετανικών πυρηνικών όπλων που αυτή τη στιγμή είναι εγκατεστημένα στη Σκωτία.

Και … μετά το δημοψήφισμα;

Η συντριπτική πλειοψηφία των υποστηρικτών της ανεξαρτησίας δεν την βλέπουν σαν αυτοσκοπό, αλλά ως μέσο για την αλλαγή της Σκωτίας προς το καλύτερο. Αισθανόμενοι ότι «δεν πάει άλλο» και πως αδυνατούν να αλλάξουν τη Βρετανία «από τα μέσα», είναι έτοιμοι να αρπάξουν από τα μαλλιά την ευκαιρία που τους δίνεται. Είναι πραγματικά συγκλονιστικό να βλέπει κανείς ανθρώπους που μέχρι πρότινος δεν τους ενδιέφερε η πολιτική, να συμμετέχουν ενεργά και να οργανώνονται σε τοπικές επιτροπές από τα κάτω. Ένα ενδεχόμενο «ΝΑΙ», παρά τους κινδύνους εφησυχασμού που κρύβει, είναι πιθανό να αυξήσει την αυτοπεποίθηση αυτού του κόσμου, να αποδείξει ότι η συμμετοχή έχει νόημα και να τον πείσει να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και στο μέλλον. Επιπλέον η ανεξαρτησία από τη φύση της θα ξαναθέσει μια σειρά από ερωτήματα τα οποία στο παρόν έχουν λυθεί προς όφελος του κεφαλαίου. Στην περίπτωση που αυτά απαντηθούν προς όφελος των εργαζομένων στη Σκωτία, η ανεξαρτησία θα ωφελήσει όχι μόνο τους Σκωτσέζους αλλά όλους τους λαούς του Ηνωμένου Βασιλείου που θα συνειδητοποιήσουν τη δύναμή τους και πως υπάρχει άλλος δρόμος. Αντίθετα ενα ενδεχόμενο «ΟΧΙ» θα επιβεβαιώσει το status quo και θα φέρει απογοήτευση. Γι αυτό και υποστηρίζουμε την ανεξαρτησία όχι σαν θέση αρχής λόγω κάποιας εθνικής καταπίεσης αλλά ως κίνηση τακτικής. Παράλληλα πιστεύουμε ότι η αριστερά θα πρέπει σε κάθε ευκαιρία να τονίζει πως η ανεξαρτησία είναι μόνο η αρχή και ότι από μόνη της δε σημαίνει τίποτα. Σε κάθε περίπτωση βέβαια όποια και αν είναι η έκβαση του δημοψηφίσματος είναι προφανές πως θα υπάρξει ένας πολιτικός σεισμός τεράστιου βεληνεκούς. Από τη μία εάν ψηφιστεί το «ΝΑΙ» η συντηρητική κυβέρνηση Κάμερον όπως και οι Εργατικοί δηλαδή τα δύο θηριώδη αστικά κόμματα θα υποστούν ήττα ιστορικής σημασίας από την άλλη εάν όντως ψηφιστεί το «ΟΧΙ» το SNP θα έλθει σε τρομερό πολιτικό τέλμα μιας και ο βασικός λόγος ύπαρξής του με τη μορφή που έχει αυτή τη στιγμή είναι η μάχη για την ανεξαρτησία. Το δυσμενές σενάρια βέβαια είναι ότι πέφτοντας ενδέχεται να συμπαρασύρει κομμάτια της οργανωμένης αριστεράς αλλά και ανεξάρτητων αγωνιστών που μπορεί να βιώσουν την ενδεχόμενη νίκη του «ΟΧΙ» με απογοήτευση και ως ένα οριστικό διαζύγιο από την ελπίδα οικοδόμησης μιας οικονομίας στα θεμέλια των κοινωνικών αναγκών και με άμεση συμμετοχή του ίδιου του λαού σε αυτό.

Η ανεξαρτησία δεν είναι χωροταξική ούτε σημαίνει πως διαιρούμε τις αστικές δομές και ξαναστήνουμε ένα ακόμη «βασίλειο» με αστικούς/καπιταλιστικούς όρους. Πραγματική ανεξαρτησία θα πρέπει να σημαίνει πως στην πράξη τις συνελεύσεις γειτονιάς που έχουν στηθεί θα τις κάνουμε πυρήνες αντίστασης. Θα πρέπει να σημαίνει, επίσης, πως οι νέοι άνθρωποι που  πηγαίνουν από πόρτα σε πόρτα μιλώντας για «Μια άλλη Σκωτία», θα οραματιστούν αυτή τη Σκωτία ως μια κοινωνία δίκαιη και μέσα από μια διεθνιστική σκοπιά θα παλέψουν όχι μόνο μαζί με τους εργαζομένους, άνεργους και νεολαίους από την Αγγλία, την Ουαλία και την Ιρλανδία αλλά και από την Ελλάδα, την Αργεντινή, την Ισπανία και όλους τους λαούς του κόσμου για την αντικαπιταλιστική ανατροπή.

ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΗΒ